اشک های ریخته

دلم تنگ است …
دلم اندازه ی حجم قفس تنگ است،
سکوت از کوچه لبریز است،
صدایم خیس و بارانی ست،
نمی دانم چرا؟
در قلب من پاییز طولانی ست …!

بودنت همه چیز را عوض می کند
اما
اینکه کنارم باشی یا نباشی فرقی نمی کند
تو مدام روی بند بند تنم قدم می زنی
و در آسمان دلم پرواز می کنی
همین که نفس میکشی
قدم می زنی
می خندی
برای من یعنی همه چیز
تو تمام دنیای منی..

گاهی پای کسی می مانی …
که نه دیدیش …
نه می شنسیش
فقط حسش کرده ای …!
تجمسش کرده ای؛
پشت هاله ای از …
نوشته های مجازی …!
روی پیج مجازی اش …!!!

که هر روز می خوانی و …
در جوابش می گویی
دوستت دارم دوست مجازی من

آدم هایی هستند که دلبری نمیکنند،
که حرفهای عاشقانه نمیزنند،
چیز خاصی نمیگویند که ذوق کنی
آدمهایی که نمیخواهند عاشقت کنند..
اما عاشقشان میشوی!
ناخواسته دلت برایشان میرود…
این آدمها فقط راست میگویند
راست می گویند با چاشنی قشنگ ” مهر”
لبخند میزنند نه برای اینکه توجهت را جلب کنند،
لبخند میزنند چون لبخند جزئی از وجودشان است…
لبخندشان مصنوعی نیست، اجباری نیست
در لبخندشان خدا را میبینی….
اینها ساده اند
حرف زدنشان…
راه رفتنشان…
نگاهشان….
ادعا ندارند، بی آلایشند، پاک و مهربانند…